Til er merkilegt myndskeið af Jóhannesi Kjarval þar sem hann svarar því stuttaralega að J.M.W. Turner hafi komið sér til að mála. Vissulega eru til snemmbúin verk eftir Kjarval sem sýna vel áhrif Turners á hann en þau áhrif vörðu ekki lengi og önnur mun áleitnari komu í þeirra stað. Íslendingar þurftu að bíða til níunda áratugar liðinnar aldar eftir því að eignast listamann sem tók tæknilega og hugmyndalega mið af Turner. Þessi listamaður var Georg Guðni Hauksson, sem margir telja merkisbera íslenskrar landslagslistar á síðustu áratugum. Með tilraunum sínum til að gera andrúmsloftinu jafn verðug skil og áþreifanlegu landslaginu, regni, þoku, dimmu og birtu – sem virðist eiga upptök sín inni í verkinu, handan við fjöllin – og tjá heildina með lagskiptum, þunnum pensilstrokum sem fylgja eftir láréttum og lóðréttum möskvum strigans, gekk Georg Guðni á snið við andrómantískan formalisma franska skólans, sem enn réð ríkjum í nútímahefð íslenska landslagsmálverksins um það leyti sem hann kom í heiminn. Strax á fyrstu einkasýningu sinni í Nýlistasafninu árið 1985 sást hve rómantísk og póstmódernísk verk hans voru, rétt eins og þau ættu í beinum samræðum við 19. öldina án viðkomu í þeirri tuttugustu. Tæknilega eiga málverk Georgs Guðna þó mun meira sammerkt með sólarlagsmyndum Turners og Claudes Lorrain, þar eð þau byggja eins og þeirra verk á ótal augnablikum, sem þjappað er saman í eina tímalausa heildarupplifun.

There is a remarkable film clip of Jóhannes Kjarval, in which he remarks curtly that J.M.W. Turner was his inspiration to paint. Certainly, there are early pieces by Kjarval that clearly demonstrate Turner’s influence on him, but that was short-lived, and other, more forceful, influences followed. Icelanders had to wait until the 1980s before they had an artist who was technically and ideologically guided by Turner. That artist was Georg Guðni Hauksson, regarded by many as the standard-bearer of Icelandic landscape art in recent decades. With his efforts to portray atmosphere as effectively as the landscape, rain, fog, darkness and light – which seems to be internally emitted in the work, from behind the mountains – and express the whole with layered, thin brushstrokes that follow the horizontal and vertical mesh of the canvas, Georg Guðni rejected the anti-romantic formalism of the French school, which still reigned in the modern tradition of Icelandic landscape painting around the time of his birth. Even in his first solo exhibition at the Living Art Museum in Reykjavík in 1985, he demonstrated how romantic and postmodern his works were, just as though they were part of a direct conversation with the 19^th century, without any reference to the 20^th. In terms of technique, Georg Guðni’s paintings have more in common with the sunsets of Turner and Claude Lorrain because, like those works, they are based on countless moments compressed into one single experience.

Ritgerð Steinunnar Harðardóttur, forvörður. 

Afrit af safnkosti þeim er hér er birtur felur í sér höfundaréttarvarið efni, en birtingin fer fram á grundvelli samningskvaðasamnings á milli Myndstefs og viðkomandi safns. Samningurinn veitir enn fremur leyfi til endurnotkunar verkanna til einkanota og í kennslu eða í fræðsluskyni. Öll önnur endurbirting/eintakagerð er óheimil. Ef spurningar vakna um forsendur samningskvaðasamningsins, eða ef einstaka höfundur vill ekki heimila notkun verka sinna undir ofangreindum skilmálum, skal hafa samband við Myndstef

© Copyright

National and international copyright laws protect the artwork here presented. Publishing of the artwork on this website is based on a Extended Collective License (ECL) between Myndstef and each museum, according to the Icelandic copyright bill. This ECL also permits the use of the artworks for research, educational or private use. The artworks may not be reproduced or made public in any other way. Please contact Myndstef for further information or in order to obtain a license.